Σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο ανασκόπησης που φέρει, μεταξύ άλλων τις υπογραφές της Renu Virmani και του Valentin Fuster (Circulation, 6 Μαρτίου 2012) γίνεται προσπάθεια αναθεώρησης της σημασίας που καταλαμβάνει η έννοια της επικίνδυνης αθηρωματικής πλάκας (“vulnerable plaque”) στην πρόκληση οξέος στεφανιαίου επεισοδίου. Παρατίθενται προς τούτο όλα τα σχετικά δεδομένα, τα οποία καταδεικνύουν τη συνήθη πορεία της ρήξεως μιας αθηρωματικής πλάκας προς την επούλωση, χωρίς πρόκληση στεφανιαίου επεισοδίου, με τελικό αποτέλεσμα την επιδείνωση της στένωσης (“plaque progression”). Ανάμεσα στα στοιχεία που αναλύονται σημαντική θέση καταλαμβάνουν τα αποτελέσματα της μελέτης PROSPECT (Providing Regional Observations to Study Predictors of Events in the Coronary Tree), στην οποία μόλις 26 από τις 595 αθηρωματικές πλάκες με λεπτή ινώδη κάψα (“thin-cap fibroatheromas”) κατέληξαν σε οξύ στεφανιαίο σύνδρομο. Παράλληλα γίνεται αναφορά σε σειρά μελετών με χρήση ενδοστεφανιαίου υπερηχογραφήματος ή αγγειοσκόπησης, από τις οποίες γίνεται φανερό πως δεν υπάρχει ευθύγραμμη σχέση ρήξεως της αθηρωματικής πλάκας και πρόκλησης οξέος στεφανιαίου επεισοδίου.
Προτείνεται η εξέταση, παράλληλα με τα χαρακτηριστικά της πλάκας σειράς άλλων παραγόντων, που θεωρείται πως συνδιαμορφώνουν την τελική έλευση ενός στεφανιαίου επεισοδίου: παράμετροι στεφανιαίας ροής, ενδογενείς παράγοντες αιμόστασης, μεταβολικές και φλεγμονώδεις διεργασίες, νευροορμονικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, ώστε να γίνει κάποτε εφικτή η πρόβλεψη ενός οξέος στεφανιαίου επεισοδίου.